سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم

چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگـویـم زکم و بیـش

چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم

لـب بـاز نکـردم به خروشـی و فغـانی

مـن محـرم راز دل طـوفــانـی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی

عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم

از شوق شکرخند لبـش جان نسپـردم

شرمنـده جانـان ز گران جانـی خویشم

بشکسته ‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر

افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند « امین » ، بست? دنیا نیـم اما

دلـبـسـتـ? یــاران خــراسـانـی خویشم

 ای دو چشمانت چراغ شام یلـدای همه                                                                       آفتــاب صـورتت خورشید فــردای هـــمه

 ای دل دریایی‌ات کشتی نشینان را امید                                                                      وی نگـاه روشنت فــانوس دریـای هــمه

ای بیــان دلنشینت بـارش بـاران نــــــور                                                                       وی کـــلام آتشینت آتش نــای هــــــمه

خنده‌های گاه‌گاهت خنده خورشید صبح                                                                      شعله لــرزان آهت شمع شبهای همه

 قـــامتت نخـــــل بلنـــد گلشن آزادگی                                                                          سرو سرسبزی سزاوار تمــاشای همه

 گر کسی از من نشانی از تو جوید،گویمش                                                                  خانه‌ای در کوچه باغ دل، پذیـــرای همه
 

لاله زار عشق یکــدم بی گل رویت مباد                                                                      ای گــــل رویت بهـــار عـــالم آرای همه

ای یاد تو شورافکن و پیغام تو پر جوش
آوای تو نجوای هزاران لب خاموش
آنجا که تو رخساره نمایی همه چشمند
وانجا که سخن ساز کنی جمله جهان گوش
در سینه ترا گر نه غم خلق جهانست
از نای تو شکوای قرون از چه زند جوش
فریاد تو ویران‌گر بنیان نفاق است
ای پرچم توحید ترا زیب بر و دوش
بانک تو خروشی است ملامت‌گر تاریخ
برخاسته از نای هزاران لب خاموش
بد خواه تو حشر سرافکنده خویش است
همراه تو با عزت و اکرام هم‌آغوش
تا بر ورق دهر نشیند سخن عشق
هرگز نکند یاد ترا خلق فراموش
پاس تو نگهدارد و جاه تو شناسد
هر با خبر از دانش و هر بهره‌ور از هوش